Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου στο στέκι Σφεντόνα το Σάββατο 27/11, αναδημοσιεύουμε τη βιβλιοκριτική που βρίσκεται στο τελευταίο τεύχος του Εναύσματος. Η παρουσίαση αυτού του βιβλίου είναι ένα ακόμα μέσο ενημέρωσης και πληροφόρησης για τον επαναστατημένο Ινδικό λαό, τη δολοφονική επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι και το νέο κόσμο που ξεφυτρώνει στις ζούγκλες της Ινδίας.
«Περπατώντας με τους συντρόφους»
Όταν η διανόηση παίρνει το μέρος της επανάστασης!
Το Μάρτη του 2010, η συγγραφέας και ακτιβίστρια Αρουντάτι Ρόι ταξίδεψε στην ινδική ζούγκλα και έσπασε τη σιωπή που είχε επιβληθεί μετά την έναρξη της δολοφονικής επιχείρησης Πράσινο Κυνήγι...
Μέσα από συνεντεύξεις με μέλη και στελέχη
του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαοϊκό), αντάρτες και αντάρτισσες, θα δώσει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. Και μέσα από τα σχόλια της, θα γκρεμίσει το μύθο της «μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο», η οποία κήρυξε τον πόλεμο στο λαό της.
Μέσα από συνεντεύξεις με μέλη και στελέχη
του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαοϊκό), αντάρτες και αντάρτισσες, θα δώσει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. Και μέσα από τα σχόλια της, θα γκρεμίσει το μύθο της «μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο», η οποία κήρυξε τον πόλεμο στο λαό της.
Ο σύντροφος Βένου ήταν σε μία από τις επτά αντάρτικες διμοιρίες που μπήκαν στα δάση της Νταντακαρανία τον Ιούνη του 1980, πριν από τριάντα χρόνια. Περιγράφει πώς το Κόμμα κέρδισε μέσα από αιματηρούς αγώνες την υποστήριξη του κόσμου και οργάνωσε τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Αντάρτικο Στρατό και τις Τζανάτα Σαρκάρ, τις Λαϊκές Κυβερνήσεις, κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας. Ο σύντροφος Λενγκ, που είναι αντάρτης-τραγουδιστής, περιγράφει πώς μια πολιτιστική ομάδα των Ομάδων Λαϊκού Πολέμου έφτασε να έχει 10.000 τραγουδιστές και 500 τραγούδια. Η συντρόφισσα Σουσίλα, μιλάει για το γυναικείο ζήτημα και πώς η Επαναστατική Οργάνωση Γυναικών Αντιβάσι και έχει πια 90.000 γραμμένα μέλη. Ο σύντροφος Γκούντσα Ουσέντι, υπεύθυνος Τύπου, μας μιλάει για το Τζαν Ανταλάτ (Λαϊκό Δικαστήριο) που μπροστά σε 4.000 κόσμου καταδίκασε σε θάνατο δύο μέλη της Ειδικής Αστυνομίας και έδωσε προειδοποίηση και χάρη σε άλλα πέντε.
Η Αρουντάτι Ρόι τολμά να ανοίγει παράθυρο στην άλλη Ινδία. Αυτή των φτωχών φυλών, που ζούνε στην απόλυτη φτώχεια, χωρίς καμία υποδομή, αναλφάβητοι, χωρίς νοσοκομεία και σχολεία. Αυτή των ανέγγιχτων (νταλίτ), κατώτερης κάστας ανθρώπων, που δεν έχουν δικαίωμα ούτε να αγγίζουν τους ανώτερους. Αυτή των εκατοντάδων φυλών, θρησκειών και γλωσσών, των οποίων η πολιτιστική τους ανεξαρτησία θεωρείται «οπισθοδρόμηση». Αυτή την Ινδία που ξεπουλάνε, με τους ανθρώπους και τον φυσικό της πλούτο, στις πολυεθνικές της Δύσης.
Σε αυτή την άλλη Ινδία, τόσο μακριά από εμάς, οι φτωχότεροι των φτωχών τα βάζουν με τους αιώνες, αψηφούν θεούς και δαίμονες, και αποδεικνύουν ότι τη μοίρα τη φτιάχνουν οι λαοί με την πάλη τους και δε μας έρχεται δοσμένη. Και η Ρόι αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο των ανώδυνων ΜΚΟ, της καταδίκης της βίας «από όπου και αν προέρχεται» και της ταξικής ουδετερότητας, επιλέγει να στηρίξει τη λαϊκή αντίσταση. Πόσοι και πόσοι διανοούμενοι στην εποχή μας δεν ξεπουλήθηκαν ψυχή τε και σώματι, και κατάντησαν κατοικίδια του καπιταλισμού; Κι όμως, η Ρόι θυσιάζει την άνετη ζωή και τη δεδομένη αναγνώριση που θα είχε από τον παγκόσμιο καλλιτεχνικό κόσμο. Θυσιάζει τα νόμπελ που θα κέρδιζε, τα χρήματα που θα της έδιναν, το «promotion» που θα απολάμβανε, αν έκανε έστω και μία αποκήρυξη της λαϊκής αντιβίας.
Κι όμως τα μουντζώνει όλα αυτά για να συμμετέχει στο Μπούμκαλ (=σεισμός), το φεστιβάλ-γιορτή των Λαϊκών Κυβερνήσεων, σα σύντροφος με το λαό της!
«Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Πρόκειται για μια θάλασσα ανθρώπους, τους πιο άγριους, τους πιο όμορφους ανθρώπους, ντυμένους με τους πιο άγριους και πιο όμορφους τρόπους…
