«Οι παλιές εποχές τέλειωσαν και δεν ξαναγυρνάν» μου είπε λίγες μέρες πριν αρχίσω να γράφω αυτό το σημείωμα κάποιος οπαδός του κυβερνώντος κόμματος. Ήταν μόνο η επί το λαϊκότερο μετάφραση της τρομοκρατίας των κυρίαρχων που σε όλους τους τόνους και απευθυνόμενοι στο λαό και τη νεολαία λένε «να τα ξεχάσετε αυτά που ξέρατε»; Ίσως; Ο πικρός και συνάμα φοβισμένος τόνος του όμως μου δημιούργησε δεύτερες σκέψεις. Πως σε μια φράση περιέκλεισε και τα δικά του ερωτήματα γι’ αυτό που συντελείται στις μέρες μας.
Γιατί όντως είμαστε ήδη σε μια νέα εποχή, σε μια νέα περίοδο. Και αυτό ισχύει και για τους «από πάνω» και για τους «από κάτω». Βέβαια, το νέο πάντα συμβαίνει στην ιστορία να κουβαλάει από το παλιό ό,τι δεν έχει απαντηθεί ουσιαστικά. Βγαίνει από τα σπλάχνα του παλιού. Έτσι και σήμερα. Είκοσι χρόνια μετά τις καταρρεύσεις της «Ανατολής», την ολοκλήρωση δηλαδή και από αντιδραστική σκοπιά της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, την ολοκλήρωση μιας πορείας ήττας του εργατικού επαναστατικού κινήματος, το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να επαίρεται για την αποτελεσματικότητά του. Η ολόπλευρη κρίση του από το 2008 και δώθε, ανέδειξε την ιστορική αντιδραστικότητά του. Έπαιζε μόνο του στο γήπεδο και έχασε. Καταδείχνοντας την χρεωκοπία του.
Κάνουν λάθος βέβαια όσοι περιμένουν να καταρρεύσει. Κανένα ταξικό σύστημα δεν παραχώρησε οικειοθελώς την θέση του στο επόμενο. Ίσα-ίσα το αντίθετο. Πάλευε μέχρις εσχάτων για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του, μη λογαριάζοντας τίποτε. Έτσι συμβαίνει και σήμερα. Η κρίση τροφοδοτεί έναν ανελέητο ανταγωνισμό των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη, που με τη σειρά την τροφοδοτεί και την κλιμακώνει σε υψηλότερα επίπεδα. Και αν δεν ήταν τα πυρηνικά και η γνωστή ρήση του Αϊνστάιν για τον Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα είχαν κάνει ήδη τον Τρίτο. Αλλά και το εξίσου σπουδαίο: η κρίση και ο ανταγωνισμός δίνουν την ώθηση για μια άνευ προηγουμένου γενικευμένη επίθεση στα εργατικά, λαϊκά και νεολαιίστικα δικαιώματα και καταχτήσεις. Σπρώχνοντας την ανθρωπότητα σε ένα νέο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα.
Έχουν μαζί τους τους συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν στην προηγούμενη πορεία, από την έκβαση της ταξικής πάλης του προηγούμενου αιώνα. Γνωρίζουν καλύτερα από εμάς πως οι λαοί και η νέα γενιά είναι αφοπλισμένοι ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά. Πως τους λείπουν τα εργαλεία συγκρότησης και πάλης. Με τα σωματεία διαλυμένα ή παραρτήματα των εργοδοτών, πράγμα που είναι το ίδιο. Με μια αριστερά που σε ένα μεγάλο μέρος της συνέβαλε στην πορεία της ήττας, καλλιέργησε αντιαριστερές αντιλήψεις και πρακτικές στον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία. Άφησε ανοχύρωτο το λαό μπροστά σ’ αυτά που συντελούνταν και έρχονταν.
Έτσι, η νέα εποχή κουβαλά μέσα της όλη την παλιά πραμάτεια και θα την κουβαλά μέχρι να την αποτινάξει ή/και να τη μετασχηματίσει σε κάτι που να ανταποκρίνεται στο σήμερα. Και όσο και αν δεν το καταλαβαίνουμε, αυτό ήδη γίνεται. Θα πει κάποιος: «αμπελοφιλοσοφίες». Μπορεί και να έχει δίκιο.
Πως όμως να μετρήσουν οι πρωτοπόροι αγωνιστές το τι γίνεται σήμερα;
Να το μετρήσουν μόνο από την άποψη της αδυναμίας του λαού να συγκροτηθεί σε σώμα αντίστασης και πάλης. Να το μετρήσουν μόνο από την άποψη του φόβου και του σοκ που έχουν σίγουρα δημιουργήσει τα αλλεπάλληλα κύματα επίθεσης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ -με τη συνενοχή της ΝΔ και του ΛΑΟΣ- και της ιμπεριαλιστικής τρόικας; Να το μετρήσουν μόνο από την φανερή συνθηκολόγηση της επίσημης ρεφορμιστικής αριστεράς; Να μη δουν την ολοένα και πιο γρήγορη απαξίωση των αστικών κυβερνήσεων; Τις τάσεις αποστοίχισης ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων από την αστική χειραγώγηση; Τις υπόγειες διαδρομές της οργής και της αγανάκτησης των λαϊκών ανθρώπων για την κοινωνική βύθισή τους και της νεολαίας για το πλήρες αδιέξοδο παρών και μέλλον που οικοδομείται χωρίς αυτήν και ενάντιά της;
Και αυτό από την άλλη τι σημαίνει;
Να αρνηθούν τη μεγάλη πορεία που πρέπει να διανύσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά το λαϊκό κίνημα για να φτάσει στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής μας ώστε να αναμετρηθεί με το σύστημα της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης και της καταπίεσης; Να χρησιμοποιούν σαν άλλοθι την οργή που έτσι κι αλλιώς (;) θα εκδηλωθεί, την εκτίμηση για τα ξεσπάσματα που θα έρθουν, για να αναβάλλουν τα δικά τους σημαντικά καθήκοντα στο σήμερα. Που αφορούν την πολιτική και οργανωτική προετοιμασία των αγώνων, της αντίστασης, των ξεσπασμάτων αυτών.
Να υποτάσσονται σε μια αριστερά που τρέχει από εκλογές σε εκλογές, αποσυρόμενη από το πεδίο της πάλης και φορτωμένη με μια σειρά αυταπάτες για δήθεν ταχύρυθμες απαντήσεις; Από μια αριστερά που στην ριζοσπαστική, υποτίθεται, εκδοχή της αναγγέλλει, για να έρθουμε στα δικά μας, κινητοποιήσεις στα ΑΕΙ και ΤΕΙ μετά το πέρας των εκλογών του Καλλικράτη! Ενώ στη ΚΝίτικη εκδοχή της μποϋκοτάρει κάθε μαζική διαδικασία;
Να περιμένουμε τελικά «πως κάποιοι άλλοι θα κάνουν την αρχή»; Ή να μπούμε από τώρα, από χθες, στη μάχη για την ανατροπή του βάρβαρου και αντιδραστικού τοπίου που προωθεί η κυβέρνηση στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Να δώσουμε μαζί με τη νεολαία τη μάχη της γενιάς μας. Έχοντας εμπιστοσύνη στο αισθητήριο της νεολαιίστικης συνείδησης, έχοντας εμπιστοσύνη σ’ αυτό που έλεγε ο ποιητής για το «τέκνο της ανάγκης»;
Πόσο αμπελοφιλοσοφίες είναι λοιπόν το να μετράς την εποχή σου και να τοποθετείς τον εαυτό σου αγωνιστικά σ’ αυτήν, να παίζεις το ρόλο του επιταχυντή, του οργανωτή;
Ο ιμπεριαλισμός, το κεφάλαιο έχει βάλει την «πέμπτη ταχύτητα» και ευελπιστεί πως το πέρας αυτής της διαδικασίας μπορεί να αλλάξει τα πάντα στον κόσμο αφήνοντας όμως ανέγγιχτη την δική του κυριαρχία πάνω στον εργαζόμενο άνθρωπο.
Εμείς πως θα προϋπαντήσουμε την νέα εποχή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου