7 σημεία των Αγωνιστικών Κινήσεων

το παρακάτω κείμενο γράφτηκε εν όψει των μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία που είχε εξαγγείλλει η κυβέρνηση της ΝΔ το 2004-2005 (αξιολόγηση)

7 σημεία των Αγωνιστικών  Κινήσεων

• για το χαραχτήρα και τους στόχους της επίθεσης στην Εκπαίδευση
• για τη συγκρότηση αντιστάσεων και προοπτικής στο κίνημα της νεολαίας 

1. Πάγια και  βασική επιδίωξη του συστήματος, των  πολιτικών δυνάμεών του και των  ποικιλώνυμων εκπαιδευτικών παραγόντων, είναι να εμφανίζουν την Εκπαίδευση σαν μια «ουδέτερη κατασκευή», που με λιγότερα ή περισσότερα προβλήματα και αδυναμίες, τίθεται στην υπηρεσία του «κοινού καλού», και μάλιστα αποτελεί «εθνικό κεφάλαιο», έξω και πέρα από κάθε ταξική, πολιτική αντίθεση. Δεν είναι έτσι και δε θα μπορούσε να είναι έτσι! Το εκπαιδευτικό οικοδόμημα, με το σύνολο των μηχανισμών του και λειτουργιών του, συγκροτείται και διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιδιώξεις της άρχουσας (αστικής) τάξης, και διευθύνεται πολιτικά - διοικητικά από τα δικά της αντίστοιχα στελέχη. Υπάρχει για να υπηρετεί την βασική σχέση που διέπει την καπιταλιστική κοινωνία, τη σχέση κυριαρχίας της αστικής τάξης και του συστήματος επί του λαού και της εργατικής τάξης. Για την αστική τάξη, η Εκπαίδευση αποτελεί έναν από τους βασικότερους μηχανισμούς, με τον οποίο προετοιμάζει και προσαρμόζει από κάθε άποψη τη νεολαία στα κοινωνικά - οικονομικά - πολιτικά δεδομένα που η δική της κυριαρχία διαμορφώνει, στη ζωή και την κοινωνία, και σύμφωνα με τα ιδιαίτερα στοιχεία και ζητήματα που καθορίζουν κάθε περίοδο αυτή την κυριαρχία. Με βάση αυτή την πραγματικότητα, είναι το λιγότερο μύθος και υποκρισία, οι αστικές κραυγές «ανησυχίας» για την Εκπαίδευση και τη «μόρφωση» των νέων που ακούγονται κάθε τόσο. Στην πραγματικότητα οι κραυγές αυτές δεν είναι παρά το προκάλυμμα, αναπροσαρμογών και μετατροπών που συχνά - πυκνά είναι αναγκαία για το σύστημα, ώστε η διάρθρωση και το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης να υπηρετούν πιο αποτελεσματικά την ταξική κατανομή και την ιδεολογικοπολιτική χειραγώγησης της νεολαίας, όπως απαιτούν οι γοργά μεταβαλλόμενες συνθήκες στην οικονομία, στην παραγωγή, στην κοινωνία που με τη σειρά τους καθορίζονται από τη δράση και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
2. Οι πολιτικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης σήμερα, τα μέτρα που προετοιμάζονται και προωθούνται για να εφαρμοστούν στην Εκπαίδευση το επόμενο διάστημα, αποτελούν συνέχεια της αντιδραστικής - αντινεολαιίστικης πολιτικής που οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ,, εφάρμοσαν και στήριξαν (είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση) για περισσότερο από δύο δεκαετίες. Ταυτόχρονα πρέπει να επισημάνουμε πως η αντιδραστική αυτή πολιτική σ’ όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, στοιχίζεται με τη γενικότερη αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική, με τις επιταγές της Ε.Ε., τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Δηλαδή αποτελεί μέρος και συμπλήρωμα της γενικότερης επίθεσης του κεφαλαίου στο λαό και την εργατική τάξη, που απαιτεί και επιδιώκει μια ιστορική ρεβάνς, μια συνολική ανατροπή των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων μαζών. Υπακούει - η πολιτική στην Εκπαίδευση - στη γενική αντιδραστική «αρχή» της περιόδου «όλα στο κεφάλαιο - όλα για το κεφάλαιο» και πρέπει να αξιολογηθεί σαν τέτοια, ώστε οι αντιστάσεις της σπουδάζουσας νεολαίας να μην είναι ευάλωτες σε αυταπάτες και αποπροσανατολισμούς, που καλλιεργούνται, σχετικά με το τι αντιμετωπίζουμε και με το τι και γιατί παλεύουμε. Για παράδειγμα όροι όπως «αντιεκπαιδευτική» πολιτική, αλλά και προτάσεις «διεξόδου από την κρίση», «για μια άλλη Παιδεία», κλπ. εκτός του ότι αποκαλύπτουν σύγχυση για το χαρακτήρα της εκπαίδευσης γενικά αποτελούν συγκάλυψη των ευρύτερων πολιτικών - ταξικών δεδομένων σήμερα, και άρα σπρώχνουν τη σπουδάζουσα νεολαία στην ήττα, στην απογοήτευση, στην αποστράτευση.
3. Από γενική άποψη η πολιτική του συστήματος και της σημερινής κυβέρνησής του είχε και έχει διπλή στόχευση: α) την αναπροσαρμογή του Εκπαιδευτικού εποικοδομήματος καθεαυτού, σε μια πιο ταξική και κερδοφόρα για το κεφάλαιο βάση, με όλα όσα αυτό σημαίνει για τα παιδιά της εργατικής τάξης και του λαού: Ένταση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και των ταξικών φραγμών σε όλες τις βαθμίδες και τις λειτουργίες τους, άρα πιο ακριβές, πιο «σκληρές» (και εκπαιδευτικά) σπουδές, δηλαδή υπερμεγέθυνση - στα πλαίσια της εκπαίδευσης - των προϋπαρχόντων κοινωνικών, ταξικών ανισοτήτων, β) Σ’ αυτή τη βάση την προετοιμασία της μεγάλης μάζας της νεολαίας, σύμφωνα με το δόγμα του «απασχολήσιμου» - «καταρτίσιμου», εύκολα εκμεταλλεύσιμου, χωρίς σταθερή εργασιακή σχέση και δικαιώματα, νέου τύπου εργαζομένου όπως απαιτεί το κεφάλαιο, η κρίση του συστήματος και οι οξύτατοι ανταγωνισμοί. Είναι φανερό ότι οι στόχοι αυτοί, είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι, ότι ο ένας υπηρετεί και συμπληρώνει τον άλλο: Η Εκπαίδευση (που ποτέ στον καπιταλισμό δεν ήταν «δημόσια και δωρεάν» αλλά πάντα κρατική και λιγότερη ή περισσότερο ακριβή ανάλογα με τον συσχετισμό των δυνάμεων), κυριαρχείται ολοένα και περισσότερο από το «πλήρωσε για να σπουδάσεις» και από τους κάθε είδους εκπαιδευτικούς ταξικούς φραγμούς, ώστε να αποτελεί ένα (πειθαρχημένο) πεδίο μεγαλύτερου κέρδους για το κεφάλαιο, με έμμεσους ή άμεσους τρόπους και μορφές. Ταυτόχρονα, και στη βάση αυτής της σχέσης, γίνεται πιο «ανταποδοτική» για το κεφάλαιο και όσον αφορά το τι «παράγει» (η περιβόητη σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή και την αγορά εργασίας), δηλαδή το «είδος» του όποιου αποφοίτου της είναι κατάλληλα προετοιμασμένο για την κοινωνία και την οικονομία της αποβιομηχάνισης, της κρίσης, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης. Ειδική - αλλά κρίσιμη - παρατήρηση σχετικά με το σημείο αυτό, είναι η ανάγκη κατάρριψης του μύθου των «αντικειμενικών αναγκαιοτήτων» με τον οποίο οι κυβερνήσεις υπερασπίζουν τις εκάστοτε αντιδραστικές επιλογές τους στην Εκπαίδευση: Η «έκρηξη των γνώσεων», οι«διαρκώς εξελισσόμενες απαιτήσεις της επιστήμης», μαζί με τις «δεσμεύσεις μας» στην Ε.Ε. και στον ΟΟΣΑ, αποτελούν το φτηνό παραμύθι και τους πολιτικούς εκβιασμούς που συνοδεύουν και τις νέες κυβερνητικές εξαγγελίες, αποτελούν το μανδύα που θέλει να κρύψει πως το μόνο «αντικειμενικό» είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ο αρνητικός συσχετισμός στην πάλη λαού και νεολαίας ενάντια στο σύστημα και τις πολιτικές του δυνάμεις.
4. Ποια είναι λοιπόν η πολιτική με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι φοιτητές και σπουδαστές - συνολικά η σπουδάζουσα νεολαία; Ειδικότερα τι καλούνται να αντιπαλέψουν και ΤΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ το επόμενο διάστημα που θα ξετυλιχθεί η νέα κυβερνητική επίθεση; Ανεξάρτητα από την πληθώρα των εργαλείων (πχ πιστωτικές μονάδες, ΙΔΒΕ, ...) και των ιδεολογημάτων («Αξιολόγηση», «Δια Βίου ...», «ανωτατοποίηση»,...) μέσω των οποίων προωθείται και θα προωθηθεί η επίθεση, ανεξάρτητα από το αν αυτά τα εργαλεία και τα ιδεολογήματα, θα μεταμφιέζονται, θα μετονομάζονται, θα εγκαταλείπονται για να αντικατασταθούν με άλλα πιο φρέσκα και αιχμηρά, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΟ είναι η ανάδειξη του πολιτικού στόχου της επίθεσης: ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ της νεολαίας αποτελεί το ΣΤΑΘΕΡΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΤΟΧΟ, όπως βεβαιώνει και η μέχρι τώρα διαδρομή των 20 τελευταίων χρόνων. Μια διαδρομή στη διάρκεια της οποίας - όχι χωρίς παλινωδίες και αντιφάσεις εγγενείς στην Εκπαίδευση αλλά και αποτέλεσμα των κινηματικών αντιστάσεων - η άρχουσα τάξη με μια πλειάδα μορφών και μέσων, κατόρθωσε να φορτώσει πολλά από τα βάρη της κρίσης, της ανεργίας, της εξάρτησης στις φοιτητικές - σπουδαστικές πλάτες. Με άλλα λόγια κατόρθωσε να κάνει τις «πραγματικές» σπουδές προνόμιο των λίγων, τις σπουδές των πολλών πολύ πιο δύσκολες από κάθε άποψη, το δικαίωμα στη δουλειά να πάψει σε πλατειά κλίματα να θεωρείται δικαίωμα και να θέσει σε αμφισβήτηση - αίρεση βασικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα της νεολαίας και του κινήματός της. Κατόρθωσε να οικοδομήσει μια εκπαίδευσης πολλαπλών κάθετων και οριζόντιων διαχωρισμών που «νομιμοποιούν» και «δικαιολογούν» τα ακόμα περισσότερα αδιέξοδα που συναντά η νεολαία αναφορικά με το ζήτημα των επαγγελματικών δικαιωμάτων, της δουλειάς, της προοπτικής της.

 Την  κλιμάκωση αυτής ακριβώς της  πολιτική εξήγγειλε ο Καραμανλής στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή (8/11), σ’ αυτή την πολιτική εξέφρασε τη στήριξή του ο Παπανδρέου στην ίδια συζήτηση, αυτήν την πολιτική προωθεί ο κακόφημος «εθνικός διάλογος», απέναντι σ’ αυτή πρέπει να αγωνιστούμε μαζικά, απέναντι σ’ αυτή απαιτείται ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗ ΠΑΛΗ, αγωνιστική ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων, των σπουδαστικών συλλόγων, του κινήματός μας. Αυτό ο δρόμος της μαζικής πάλης και του κινήματος είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή, για τα δικαιώματά μας και τη ζωή μας. Αν δεν ανακτηθεί η εμπιστοσύνη σε αυτή την επιλογή, αν συνεχίσουν να κυριαρχούν οι κάθε λογής κήρυκες του «ρεαλισμού» της υποταγής, θα γίνεται βαρύτερος ο ήδη αρνητικός συσχετισμός, θα σκοτεινιάσει περισσότερο ο ορίζοντας της ζωής μας.

5. Η διαδρομή αποσυγκρότησης - υποχώρησης του φ.κ. και του σ.κ. ήταν ταυτόχρονα διαδρομή ενίσχυσης - κυριάρχησης των αστικών αντιλήψεων και ιδεολογημάτων για την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την κοινωνία, την πολιτική, την ίδια τη σχέση της νεολαίας με τη ζωή όπως αυτή εκφράζεται σήμερα με την πολιτική κυριαρχία των καθαρόαιμων παρατάξεων των δύο αστικών κομμάτων (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ). Ωστόσο, ο πυρήνας αυτών των απόψεων εκφέρεται συχνά - πυκνά ακόμα και με «αριστερή» - «αγωνιστική» φορεσιά, καθορίζει το πολιτικό περιεχόμενο και την πρακτική δυνάμεων (ΚΝΕ, ΕΑΑΚ, ΔΙΚΤΥΟ) που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για τα φοιτητικά - σπουδαστικά συμφέροντα. Η αντίστροφη διαδρομή, της ανασυγκρότησης μαζικού αγωνιστικού πολιτικοποιημένου κινήματος περνάει προφανώς μέσα από τη σύγκρουση με αυτές τις αντιλήψεις, περνάει μέσα από την επίμονη ΜΑΧΗ ΙΔΕΩΝ στο πεδίο των αγώνων και του κινήματος που θα υπερασπίζεται βασικές ταξικές αλήθειες, που θα αποκαλύπτει τη γύμνια και την αντιδραστικότητα της εκπαίδευσης και του συστήματος και γι’ αυτό θα δίνει προοπτική στους αγώνες και στο κίνημα και δε θα το εγκλωβίζει στα όρια μιας «ορθολογικής κριτικής» των αντιφάσεων της εκπαίδευσης, ούτε θα το εκτονώνει σε ανέξοδους και μικροαστικούς «οραματισμούς».
6. Είναι λαθεμένη και αδιέξοδη η συζήτηση που προσπαθεί να προσδιορίσει το πότε και το με ποιες ακριβώς μορφές θα εκδηλωθεί η αναμενόμενη κυβερνητική επίθεση στην εκπαίδευση. Όχι κυρίως γιατί αυτή τελεί υπό την αίρεση των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων, αλλά γιατί λειτουργεί παραλυτικά και αποπροσανατολιστικά σε σχέση με το ΚΥΡΙΩΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ: την διαπίστωση του δεδομένου πολιτικού στόχου αυτής της επίθεσης - που ούτως ή άλλως ήδη εξελίσσεται - και την αποσαφήνιση του αναγκαίου ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΠΑΛΗΣ της σπουδάζουσας νεολαίας απέναντι στην επίθεση. Αυτός ο προσανατολισμός ΕΠΕΙΓΕΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, στις σχολές και στους συλλόγους, να μορφοποιείται σε πρωτοβουλίες, κινήσεις, αντιπαραθέσεις. Έτσι και αλλιώς η «υπεροχή» του συστήματος της κυβέρνησης, του ΥΠΕΠΘ, δε συνίσταται στην πληθώρα των - παχυλά αμοιβόμενων - «σοφών» του, που από τα γραφεία των Βρυξελλών ως τη Μητροπόλεως καθημερινά κατασκευάζουν νεολογισμούς, όρους, ιδεολογήματα, μορφές με τα οποία «ντύνουν» την αντιδραστική πολιτική που αποφασίζουν τα κέντρα εξουσίας. Η «υπεροχή» του συστήματος βρίσκεται στο δέος που προκαλούν όλα αυτά τα γυαλιστερά περιτυλίγματα, γιατί από τις γραμμές του κινήματος της νεολαίας λείπει η δύναμη εκείνη που θα δείξει πως πίσω από αυτά τα «λαμπερά» και «νέα» σχήματα βρίσκονται οι παμπάλαιες «αξίες» του κέρδους και της εκμετάλλευσης, βρίσκεται το άδικο και εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Είναι αναγκαίο λοιπόν να ξεπεραστεί η αμηχανία και το δέος και να προβληθεί πλατιά η θέση της ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΣΕ ΣΠΟΥΔΕΣ - ΔΟΥΛΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ κόντρα στην σημερινή κατάσταση και σε όσα προετοιμάζουν. Στη βάση αυτής της θέσης που ενοποιεί πολιτικά το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας οριοθετείται πολιτικά η αντίθεσή μας με το σύστημα και τις επιδιώξεις του με όποια μορφή και αν εμφανίζονται. Στη βάση αυτής της θέσης επίσης, απορρίπτονται οι πολυποίκιλοι εκβιασμοί που το σύστημα προωθεί επιδιώκοντας να αξιοποιήσει τα αδιέξοδα που το ίδιο δημιουργεί: Δεν υιοθετούμε κανένα αντιδραστικό δίλημμα που μας βάζει να διαλέξουμε ανάμεσα σε μορφές λιγότερων, κουτσουρεμένων δικαιωμάτων. Δεν είναι πχ «προτιμότερο» το 3χρονο «πτυχίο» που δεν αντιστοιχεί σε κανένα επαγγελματικό δικαίωμα από το «καθόλου πτυχίο»! Παλεύουμε για ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ, και δεν υιοθετούμε καμία από τις «αντικειμενικότητες» που το σύστημα σερβίρει. Ξέρουμε πως όπως δεν ήταν «αντικειμενική αναγκαιότητα» τα 4 μαθήματα εισαγωγής σε ΑΕΙ - ΤΕΙ (Δέσμες) να γίνουν 14+14 (και στη συνέχεια 6), έτσι δεν είναι «αντικειμενική αναγκαιότητα» να κάνουμε ... μεταπτυχιακά (!) για να βρούμε δουλειά. Ξέρουμε πως από τα δικαιώματά μας σε σπουδές και δουλειά κάθε φορά έχουμε ό,τι ΚΑΤΑΧΤΑΜΕ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΜΑΣ!
7. Αντίστοιχα αποπροσανατολιστικά και πολλές φορές με ακόμα πιο οδυνηρά για το κίνημα αποτελέσματα, λειτουργούν μια σειρά προσεγγίσεις, «σχεδιασμοί» και διλήμματα που διατυπώνονται από την αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος σε ΑΕΙ - ΤΕΙ.

• Είναι οι προσεγγίσεις αυτών που έχοντας αποδεχτεί τον αταξικό προσδιορισμό της εκπαίδευσης υιοθετούν το δίπολο «υποβάθμιση - αναβάθμιση» και μαζί με αυτό τα πιο σκληρά μέτρα εντατικοποίησης που θα «αναβαθμίσουν», «ανωτατοποιήσουν» τις σπουδές μας και γι’ αυτό θα βρούμε δουλειά!

• Είναι οι προσεγγίσεις αυτών που έχοντας ευρύτερους ή στενότερους μικροπολιτικούς σχεδιασμούς πασπαλίζουν με «αριστερή» χρυσόσκονη τον αστικό μύθο της «Πανεπιστημιακής - Εκπαιδευτικής κοινότητας» για να χωθούν στην «συνδιοίκηση» και να υπηρετήσουν έτσι έμπρακτα την γραμμή της υποταγής και της διάλυσης του κινήματος.
• Είναι οι «σχεδιασμοί» αυτών που έχοντας μελετήσει πλήρως... τον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό, την αποβιομηχάνιση και την ανεργία, έχουν έτοιμο «πρόγραμμα» ή «χάρτα» για το εποικοδόμημα της εκπαίδευσής του.
• Είναι οι σχεδιασμοί αυτών που επιμένουν να θεωρούν πως το κίνημα, δηλαδή η πάλη και η κίνηση μαζών είναι μία διατεταγμένη κατάσταση που «οφείλει» να υιοθετήσει το «πρόγραμμα» ή τη «χάρτα» που κατασκεύασαν στα πλαίσια των σχεδιασμών τους για τη «λαϊκή εξουσία» ή τον «κομμουνισμό εδώ και τώρα»!
• Είναι τα διλήμματα αυτών που μη έχοντας καμία εμπιστοσύνη στη νεολαία και στη μαζική πάλη, θεωρούν πως δικαιούνται να βαφτίζουν σύλλογο αυτό που φτάνει ο καθημερινός πολιτικός μικροπραξικοπηματισμός τους και να ταλανίζουν Γ.Σ. και μαζικές διαδικασίες με ερωτήματα για το ... φύλλο των αγγέλων (ή αλλιώς για την «Ενιαία Ανώτατη» και «Ενιαία Πανεπιστημιακή» Εκπαίδευση).

Απέναντι  σε αυτή τη σύγχυση και την ηττοπάθεια, απέναντι στη μεταφορά των αστικών αντιλήψεων με «αριστερή» εκδοχή μέσα στους συλλόγους και το κίνημα χρειάζεται να απαντήσουμε επίμονα και σταθερά με τα πραγματικά διλήμματα που αντιμετωπίζει το σήμερα και το αύριο των σπουδαστικών μαζών:

• Δεν ψάχνουμε «λύσεις» και «απαντήσεις» στα αδιέξοδα της εκπαίδευσης, της ανεργίας, των ταξικών φραγμών και της εξάρτησης. Αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, των όρων ζωής, σπουδών και της προοπτικής μας, κόντρα σε όσα αυτή η εκπαίδευση και αυτό το σύστημα επιτάσσει.
• Δε σχεδιάζουμε μοντέλα «προοπτικής» για την Εκπαίδευση. Αγωνιζόμαστε για ΚΙΝΗΜΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ, δηλαδή κίνημα αντιιμπεριαλιστικό στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης.
• Δεν αναζητούμε «πολιτικοποιημένη θύρα» εκτόνωσης των αγωνιών μας, έκφρασης των αναγκών μας για συλλογικότητα και δράση. Παλεύουμε για ΜΑΖΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ δηλαδή για ένα αληθινό κόσμο που να χωράει τα όνειρά μας, και να κάνει την οργή μας, δύναμη πάλης και νίκης.