Για τη θέση της "Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης" της ΚΝΕ

Μπροσούρα των Αγωνιστικών Κινήσεων, εκδόθηκε το 2003
Για την Ενιαία Ανώτατη της ΚΝΕ

Η θέση της "Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης" προωθείται εδώ και αρκετά χρόνια από την ΚΝΕ στα ΑΕΙ και ΤΕΙ και αποτελεί εξέλιξη, συμπύκνωση και αποκρυστάλλωση μιας σειράς θέσεων τις οποίες έχει η δύναμη αυτή εδώ και δεκαετίες.

Στην ουσία της, πρόκειται για μια ρεφορμιστική θέση η οποία, ως τέτοια, όχι μόνο δε δίνει προοπτική στους αγώνες του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, αλλά ούτε καν μπορεί να τους πυροδοτήσει και να τους τροφοδοτήσει πολιτικά.

Στο άρθρο του Οδηγητή (Μάρτης 2003) με τίτλο "Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση Σύγχρονη απαίτηση των καιρών" -που παρατίθεται ολόκληρο μέσα στο κείμενο που ακολουθεί- δίνεται ένα αρκετά σαφές περίγραμμα και στίγμα της θέσης αυτής, τόσο για τις πολιτικοϊδεολογικές της αφετηρίες, όσο και για την εξειδίκευσή της σε στόχους πάλης για το κίνημα.

Μια παλιά θέση που δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ

"Η πάλη του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος δεν μπορεί παρά να στοχεύει σε συνολικότερες αλλαγές, στη διαμόρφωση του πανεπιστημίου των κοινωνικών αναγκών στη Δημόσια και Δωρεάν Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση"

7 σημεία των Αγωνιστικών Κινήσεων

το παρακάτω κείμενο γράφτηκε εν όψει των μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία που είχε εξαγγείλλει η κυβέρνηση της ΝΔ το 2004-2005 (αξιολόγηση)

7 σημεία των Αγωνιστικών  Κινήσεων

• για το χαραχτήρα και τους στόχους της επίθεσης στην Εκπαίδευση
• για τη συγκρότηση αντιστάσεων και προοπτικής στο κίνημα της νεολαίας 

1. Πάγια και  βασική επιδίωξη του συστήματος, των  πολιτικών δυνάμεών του και των  ποικιλώνυμων εκπαιδευτικών παραγόντων, είναι να εμφανίζουν την Εκπαίδευση σαν μια «ουδέτερη κατασκευή», που με λιγότερα ή περισσότερα προβλήματα και αδυναμίες, τίθεται στην υπηρεσία του «κοινού καλού», και μάλιστα αποτελεί «εθνικό κεφάλαιο», έξω και πέρα από κάθε ταξική, πολιτική αντίθεση. Δεν είναι έτσι και δε θα μπορούσε να είναι έτσι! Το εκπαιδευτικό οικοδόμημα, με το σύνολο των μηχανισμών του και λειτουργιών του, συγκροτείται και διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιδιώξεις της άρχουσας (αστικής) τάξης, και διευθύνεται πολιτικά - διοικητικά από τα δικά της αντίστοιχα στελέχη. Υπάρχει για να υπηρετεί την βασική σχέση που διέπει την καπιταλιστική κοινωνία, τη σχέση κυριαρχίας της αστικής τάξης και του συστήματος επί του λαού και της εργατικής τάξης. Για την αστική τάξη, η Εκπαίδευση αποτελεί έναν από τους βασικότερους μηχανισμούς, με τον οποίο προετοιμάζει και προσαρμόζει από κάθε άποψη τη νεολαία στα κοινωνικά - οικονομικά - πολιτικά δεδομένα που η δική της κυριαρχία διαμορφώνει, στη ζωή και την κοινωνία, και σύμφωνα με τα ιδιαίτερα στοιχεία και ζητήματα που καθορίζουν κάθε περίοδο αυτή την κυριαρχία. Με βάση αυτή την πραγματικότητα, είναι το λιγότερο μύθος και υποκρισία, οι αστικές κραυγές «ανησυχίας» για την Εκπαίδευση και τη «μόρφωση» των νέων που ακούγονται κάθε τόσο. Στην πραγματικότητα οι κραυγές αυτές δεν είναι παρά το προκάλυμμα, αναπροσαρμογών και μετατροπών που συχνά - πυκνά είναι αναγκαία για το σύστημα, ώστε η διάρθρωση και το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης να υπηρετούν πιο αποτελεσματικά την ταξική κατανομή και την ιδεολογικοπολιτική χειραγώγησης της νεολαίας, όπως απαιτούν οι γοργά μεταβαλλόμενες συνθήκες στην οικονομία, στην παραγωγή, στην κοινωνία που με τη σειρά τους καθορίζονται από τη δράση και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού.
2. Οι πολιτικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης σήμερα, τα μέτρα που προετοιμάζονται και προωθούνται για να εφαρμοστούν στην Εκπαίδευση το επόμενο διάστημα, αποτελούν συνέχεια της αντιδραστικής - αντινεολαιίστικης πολιτικής που οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ,, εφάρμοσαν και στήριξαν (είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση) για περισσότερο από δύο δεκαετίες. Ταυτόχρονα πρέπει να επισημάνουμε πως η αντιδραστική αυτή πολιτική σ’ όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, στοιχίζεται με τη γενικότερη αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική, με τις επιταγές της Ε.Ε., τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Δηλαδή αποτελεί μέρος και συμπλήρωμα της γενικότερης επίθεσης του κεφαλαίου στο λαό και την εργατική τάξη, που απαιτεί και επιδιώκει μια ιστορική ρεβάνς, μια συνολική ανατροπή των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζόμενων μαζών. Υπακούει - η πολιτική στην Εκπαίδευση - στη γενική αντιδραστική «αρχή» της περιόδου «όλα στο κεφάλαιο - όλα για το κεφάλαιο» και πρέπει να αξιολογηθεί σαν τέτοια, ώστε οι αντιστάσεις της σπουδάζουσας νεολαίας να μην είναι ευάλωτες σε αυταπάτες και αποπροσανατολισμούς, που καλλιεργούνται, σχετικά με το τι αντιμετωπίζουμε και με το τι και γιατί παλεύουμε. Για παράδειγμα όροι όπως «αντιεκπαιδευτική» πολιτική, αλλά και προτάσεις «διεξόδου από την κρίση», «για μια άλλη Παιδεία», κλπ. εκτός του ότι αποκαλύπτουν σύγχυση για το χαρακτήρα της εκπαίδευσης γενικά αποτελούν συγκάλυψη των ευρύτερων πολιτικών - ταξικών δεδομένων σήμερα, και άρα σπρώχνουν τη σπουδάζουσα νεολαία στην ήττα, στην απογοήτευση, στην αποστράτευση.